Contact met een zendingsechtpaar

We vroegen aan een gewoon (= bijzonder) gemeentelid eens iets te schrijven hoe ze het contact met een zendingsechtpaar ervaart. Hier laten we volgen wat ze schreef:

'Hoe ik het ervaren heb dat u als zendingsechtpaar in de gemeente Loenen was? Voor uw uitzending hadden we al verschillende avonden erover gesproken wat u van de gemeente en de gemeente van u mocht verwachten. Ik dacht dat we door die openheid toen een beeld verkregen hadden wat er van ons verwacht werd: Een biddende, meelevende en ook schrijvende gemeente. We mochten alles schrijven, zei u, waar ik dan ook best gebruik van maakte. (Ze schreef elke 2 a 3 weken. L.W.S.) Ook door de brieven en de bandjes die u stuurde bleef de verbondenheid met de gemeente zeer groot. Dat merkte ik verleden jaar op de gemeente-zendingsavond en nu u er beiden was des te meer. Wij probeerden mee te leven in de moeilijke dagen toen we wel eens het gevoel hadden: wat is alles moeilijk, maar waren ook heel blij met de groei van uw gemeente in Lima en hadden een nameloos respect ook voor uw vrouw, waar zo veel van verwacht werd. Wat u tijdens het verlof liet zien per dia of film gaat alle voorstelling te boven en wij met al onze weelde en rijkdom kunnen ons die schrijnende armoede niet voorstellen, hoe men ook zijn fantasie laat werken. Daarom is zo'n zendingsavond ook zo leerzaam en worden ook wij met de neus op de feiten gedrukt. Ik vond het dan ook heel fijn dat er zoveel belangstelling was. Bij mij zelf kan ik ook zeker een groei bespeuren. Voor die tijd las ik wel 'Alle den Volcke' en gaf mijn bijdrage. Daar bleef het wel bij. Ook dacht ik wel eens: wat beweegt die mensen toch om veel zekerheden en gerief achter te laten?

Nu mag ik dat anders zien: een zich geroepen weten, want zo zie ik het toch. Mensen die op avontuur uit willen, zoeken wel wat anders. Het boeiende van het lid zijn van een zendingscommissie is wel, het zich heel sterk betrokken voelen bij de zending. Ik vind het best wel jammer dat het voor mij wat moeilijk is (vanwege haar handicap L.W.S.) om naar b.v. een kaderavond te gaan van de G.Z.B.

Ik hoop zo dat God ook mij de moed mag geven om door te gaan met schrijven straks. Iemand zei pas tegen mij, wat hebben ze nu aan een brief met futiliteiten. Zo'n brief moet een brief met inhoud zijn. Daar schrok ik wel van, want ik ben er van overtuigd dat dit wel eens ontbreekt. Ik doe het met liefde en jullie kennen mij heel goed: ik schrijf zoals ik het beleef. (Jammer dat deze iemand dat gezegd heeft. Wij zeggen juist: Schrijf wat u kwijt wilt, ook al zijn het in uw ogen futiliteiten. Schrijf wat u denkt over de dienst van zondag. Schrijf gerust als u de rondzendbrief te moeilijk vindt, of als u 't er niet mee eens bent, L.W.S.)

Ik denk wel eens, als er hier b.v. in Amsterdam zo gewerkt kon worden als in Lima, zou er dan niets te bereiken zijn? Ik merk het b.v. bij mijn dochter. Ze is verhuisd naar Rotterdam. Niemand van die flats gaat naar de kerk, zij is een paar keer geweest, voelt zich erg alleen. Haar man gaat niet mee en zij laat het ook afweten.

Ze zegt: 'ik weet niet waar mijn attestatie naar toe gegaan is, er komt niemand'. Ze mist het erg, maar heeft geen moed alleen te staan. Ik ben ervan overtuigd dat er zo velen zijn: ze gaan verloren in de massa.

Ik vind die zegenbede aan het einde van de dienst zo erg mooi, dat zou ik jullie van harte willen toebidden en moge de Heere geven dat we elkaar na twee jaar weer mogen ontmoeten.

Mevr. Nagel, Loenen a.d. Vecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen