HET TEKEN VAN GODS EEUWIG EN SOUVEREIN WELBEHAGEN

Het teken door God gegeven.

In de grote politieke nood, onder de bedreiging van Syrië en Israël, heeft de goddeloze koning Achaz de hem door de Heere aangeboden verlossing verworpen. Hij wilde van geen teken weten. Hij heeft zich van andere hulp voorzien: Assyrië. Achaz heeft God verworpen.

Maar God zal toch een teken geven. Dat teken is door het ongeloof niet te keren. Tegenover 't ongeloof van Achaz komt te staan een maagd, die zwanger zal worden en zij zal een Zoon baren, en Zijn naam Immanuël heten. Tegenover het ongeloof staat een jonge moeder met haar kind: het toonbeeld van hen, die, zwak in zichzelf, sterk zijn door het geloof. En dat geloof wordt niet beschaamd. God is met haar en haar kind. Dat heeft de Heere waar gemaakt door Juda's bevrijding van Syrië en Erfaïm. Dat heeft ook Achaz met zijn ogen gezien, maar hij heeft er niet de zegen van ervaren. Het heil des Heeren is slechts voor de geloofsvrouw en voor haar geloofskind. Over Achaz en zijn huis is het gericht gekomen, vs. 17 v.v.

Deze profetie heeft echter een verdere strekking. Het geloofskind is type van de Messias. Tegenover de wereldmacht, waarop Achaz vertrouwt, is het kind met zijn wonderrijke naam het teken van het werk Gods tot verlossing Zijns volks. Het kind spreekt ons van de Christus in Wien het God-met-ons volle werkelijkheid is.

Hoe staan wij nu tegenover dit door God gegeven Teken? Laten we eerlijk zijn. Christus heeft voor ons geen gedaante, dat wij Hem zouden begeerd hebben. Wij hebben ons van God afgekeerd om nooit meer terug te keren. Doch ziet nu het wonder: ongevraagd en niet begeerd heeft God Zijn Zoon gegeven. Waarom dan toch? Gods hart brandt van verlossende liefde. Uit dat hart vloeit de zaligheid en komt de Verlosser. Hij is gekomen niet om iets van ons, maar God Zelf is van eeuwigheid bewogen geweest. O die soevereine en eeuwige liefde Gods. Daar is de gegeven Zoon een vrucht van. Zijt ge reeds verbroken geworden onder dit wonder?

Het gegeven Teken, de gegeven Zoon. Het wonder wordt nog groter, wanneer we bedenken hoe de gegeven Zoon is geschonken. Ziet een maagd ... Een maagd wordt moeder. Van een man en een huwelijk wordt niet gesproken, Christus is geboren zonder toedoen van de man. Dit wonder is reeds verkondigd in het Paradijs, waar de Verlosser zonder meer het zaad der vrouw wordt genoemd. Christus is mens geworden, heeft ziel en lichaam aangenomen uit een maagd. Hij is ons in alles gelijk geworden, uitgenomen de zonde. Christus is waarachtig mens geworden om als mens te doen wat wij moesten doen: de Wet vervullen en de straf op de zonde dragen. Daartoe is Hij geboren. Doch Hij is zonder zonde geboren. Hij is rechtvaardig mens geworden om de schuld der onrechtvaardigen te kunnen betalen. De Heilige Geest formeerde uit Maria een heilig, waarachtig en rechtvaardig Kind om verzoening aan te brengen. In Hem heeft God ons Zijn liefde en recht geopenbaard, opdat wij zouden leven door Hem. Is dit wonderlijk heilgeheim reeds in onze harten verklaard geworden? Of is op ons van toepassing het woord: Hij is gekomen tot de Zijnen, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen? Ach, dat in ons hart toch plaats moge komen voor het gegeven Kind, geboren in Bethlehems stal! Zonder de zaligmakende kennis van Jezus gaan we met Achaz door Gods gericht verloren.

Het gegeven Teken, de gegeven Zoon. Het Kind wordt bovenal zo'n onbevattelijk wonder, wanneer we horen hoe Hij wordt geheten: Immanuël-God-met-ons. Het geboren Kindeke is ook waarachtig God. Waarom? Om de eeuwige straf in een kortstondig lijden te kunnen dragen en om een eeuwige waarde aan Zijn verdiensten toe te brengen. Zijn Godheid heeft door haar kracht Zijn aangenomen mensheid zo gesterkt, dat zij de last van Gods toorn tegen de zonde heeft kunnen dragen en doordragen. Immers een mens kan de oneindige toom Gods tegen de zonde niet ondergaan en anderen daarvan verlossen. Maar de Heere Christus is God en mens. Dat aanbidding en verwondering ons hart vervullen mogen! Wat is de verlossing toch een wonder! Het gegeven Teken, de gegeven Zoon is Immanuël, God-met-ons, en Hij is God en mens. We krijgen adem te kort, want nu wordt de zondaar door God met God verzoend! Immanuël, God met ons en niet wij met God. Immanuël, God-met-ons, en niet met engelen. Immanuël, God-met-ons, en niet met duivelen, maar met mensen, die stof en as zijn, die verbondsbrekers zijn. Welk een tegenstelling! Welk een wonder is in die naam Immanuël besloten! In Christus daalt God tot een valk af, dat van Hem gescheiden en vervreemd is. God geopenbaard in het vlees, deze verborgenheid der Godzaligheid is groot. Hij, de God der goden. Hij de Heere der heren, ligt neder in de kribbe. Wel, waar we Immanuël zo mogen zien door het geloof in Bethlehems stal, daar zinken we in aanbidding neder voor Hem, Die bleef wat Hij was, n.l. God, en Die werd wat Hij niet was, n.l. mens. O, dat onze ziel moge buigen voor Hem, Die rijk was en arm is geworden om armen met Zijn goederen te vervullen! Die geboren werd onder de Wet uit een vrouw om van de vloek der Wet te verlossen. Hij is het van God gegeven Teken, de gegeven Zoon.

Het door God gegeven Teken. We hebben er weder van gehoord. Maar hebben we dat Teken nu ook aanvaard? Dat kan alleen door het zaligmakend geloof, waardoor Gods Geest dat Teken verklaart in onze harten. Het Teken moet voor ons een persoonlijke zaak worden. Immanuël moet voor ons een levende Persoon worden. Het Teken is door Achaz in bruut ongeloof verworpen. En het wordt ook door ons van nature verworpen, want er is voor Jezus geen plaats. U vraagt waarom niet? Wel, dat Teken wijst onze zonden aan en daarom wordt het wedersproken. Wij willen van geen zonden weten, wij willen geen zondaar worden. En ziet. dat geschiedt nu wel met de gegevenen des Vaders. Zij worden door Gods

Woord en Geest ontdekt aan en overtuigd van de zonden. Zij komen met bewustzijn voor eigen hart te staan in de breuk van Genesis drie. Zij leren de scheiding tussen God en hun ziel bewenen. Want het is zulk een smartelijke zaak: tegen de liefdevolle God te hebben gezondigd nu van Hem gescheiden te zijn. U zegt: dan moet je weder tot God terugkeren. Inderdaad, dat wordt de begeerte van Gods volk. Zij kunnen Hem niet meer missen. Maar... zij kunnen voor Hem niet verschijnen. Zijn recht eist de eeuwige straf. En hoe moet het nu? Daar lig je dan: van God niet kunnen afblijven en bij God niet kunnen komen. Het wordt zulk een onmogelijke zaak! Doch daar geschiedt het wonder: Christus, Immanuël, God-met-ons, wordt als de geschonken Borg Middelaar in het hart verklaard, ledige en gelovige handen gaan Hem aanvaarden en het hart wordt vervuld met verzoening, vrede en licht, welke door God worden geschonken op grond van Christus' aangebrachte gerechtigheid. Immers in Immanuël zijn Gods schatkameren geopend voor een arm. en een ellendig volk. Uit die schatkameren worden zij bediend met genade voor genade. Het behoeftig volk in hunne noden zal Hij ten Redder zijn.

Mogen we dat Teken kennen? Of draagt u het teken van het beest? Pelgrims Gods, bedenkt in al uw strijd, dat Teken, Immanuël zal u vergezellen op uw reis. God geve, dat ook aan het einde van de baan, uw ogen op dat Teken mogen staren. Dat Teken van God gegeven. Stervend op dat Teken zien. God-met-ons, . . . nog een laatste zucht en alsdan zullen we altijd met Hem zijn.

St. Maartensdijk, J. Catsburg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen