Uit de Pers.

Een moderne Kronos.

Ds. S. K. Bakker schrijft in „De Hervorming" Hij at zijn eigen kinderen op, zoo wordt ons verteld. Wij worden telkens aan den ouden God herinnerd, wanneer we het werk van de Synode gadeslaan. De Synode is nooit populair geweest in de honderd jaren van haar leven, klaagde onlangs een der Hoog Eerwaarden. Het is volkomen waar: impopulairder instituut is er binnen de grenzen van ons lieve vaderland welhaast niet te vinden. Waaraan ligt dat?

Wie zou willen antwoorden, dat de oorzaak te zoeken is in de onvruchtbaarheid van haren arbeid, in haar onvermogen om groote breede besluiten te nemen, voelt onmiddelijk dat daar weer een andere vraag achter ligt: waarom is ze zoo weinig vruchtbaar, waarom is ze de meest zuivere openbaring van de volstrekte beginselloosheid, waarom vertoont ze een miserabel karikatuur van deHegelsche wijsheid? Deze antwoordt, in een scherp weten van het betrekkelijke aller dingen, op de groote vragen ja en neen. De Synode echter doet ja, en neen. En wat daar niet zonder wijsheid is, wordt hier tot dwaasheid.

Verleden jaar heeft de Synode met bijna algemeene stemmen een nieuw reglement op het beheer aangenomen. Dit jaar verwerpt ze het, terwijl ze uit vrijwel dezelfde menschen is samengesteld, Verleden jaar heeft ze besloten de woorden sgeest en hoofdzaak* te schrappen. Dit jaar besluit ze de veelbestreden uitdrukking in de reglementen te laten blijven.

Verleden iaar gaf ze den Kerkeraad van Tzum bevel de in Wommels aangenomen lidmaten in te schrijven. Dit jaar besluit ze, dat besluit niet uit te voeren.

Bij deze gelegenheid blijkt, dat de bedoelde Kerkeraad dat geheele bevel aan zijn confessioneelen laars heeft gelapt en de lidmaten eenvoudig niet heeft ingeschreven. Uit niets blijkt dat tegen dit anarchistisch optreden maatregelen worden genomen.

Een man als de Ligt die om zekere uitlatingen in botsing kwam met de overheid, moet ook de synodale tuchtroede nog voelen.

Anderen die hetzelfde zeiden in het publiek worden ongemoeid gelaten.

Al deze tweeslachtigheden zijn gemakkelijk met vele te vermeerderen.

Waaraan ligt dit toch ? Niet aan de leden. Op een uitzondering na (ik denk aan dien allerhoogsteerwaarde die het eene jaar stemt voor een zoo ingrijpenden en principiëelen maatregel als vrouwenkiesrecht en het volgende jaar er tegen stemt) weten ze heel goed wat ze willen. En voor het overgroote deel zijn het menschen, die in elke andere positie zeer gewaardeerde dingen zouden tot stand brengen. Neen, het ligt niet aan de menschen, die samen de Synode vormen. Maar aan het feit dat ze samen een Kerk moeten leiden en de een wil rechts, de ander links, zoodat het resultaat is dat ze elkanders kracht verlammen en in wat ze dan nog bepeuteren geen vaste lijn te speuren valt.

Ze hooren niet bij elkaar en daarom komt geen van hen tot zijn recht. Ze hooren niet bij elkaar en toch zitten ze daar samen. Hoe langer de Synode zit, hoe duidelijker het wordt, dat er met onze kerk principieel iets niet in den haak is. Confessioneelen en modernen, ze hooren niet samen in één kerkverband. Het onnatuurlijke van hun samenzijn wordt nergens krachtiger openbaar dan in de onvruchtbaarheid waartoe de Synode is gedoemd. En tot vrede zullen ze nooit komen. Dat komen water en vuur ook niet.

Het ja en het neen in één Kerk is ellendig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen