Kras op de langspeelplaat

Langspeelplaten behoren voor een groot deel tot het verleden. Verzamelaars, hobbyisten struinen er markten voor af. Duizenden langspeelplaten worden er aangeboden. Echte verzamelaars vinden dat er niets boven een lp gaat. Toen de compact disc haar intrede deed verdwenen de lp’s. Ik vind het wel zo gemakkelijk. Mij geven de cd’s veel uren luisterplezier.

Irritant
Waar het mij om gaat: op zo’n lp konden gemakkelijk krassen komen. De naald van de grammofoon bleef daar haken. Doordat de naald bleef hangen, hoorde je steeds enkele seconden dezelfde muziek of koorzang. Dit klonk bijzonder irritant. In een mum van tijd was ik bij de platenspeler. Ik lichtte snel de naald op. Vaak was het euvel dan verholpen. Ik kon weer van de muziek genieten.

Processen in ons hoofd
We hebben van onze Schepper hersenen gekregen. Het geheel is wonderlijk samengesteld. Als ik erover lees en er goed over nadenk, kan ik niets anders dan de Schepper loven. Echter, er kunnen zich in een vroeg stadium problemen in de hersenen voordoen.
Soms gebeurt dit al in de moederschoot. Er ontstaan dan handicaps met alle zorgen vandien. Op latere leeftijd ontstaat door een dementeringsproces verandering in de hersenen. In het verpleeghuis ervaren we de verstrekkende gevolgen.
Een bewoner loopt door een van de gangen. Ze is al ver in de tachtig. Aan haar lopen zie je dat ze pijn heeft. Haar lopen is meer schuifelen. Na heen en weer op de gang te hebben gelopen, gaat ze zitten. Het is maar even. Dan staat ze weer op en loopt naar het eind van de gang.
Ik ga naast haar lopen en kan nog met haar praten. Ik vraag waar ze naartoe wil gaan. Ze antwoordt: ‘Ik moet voor mijn moeder zorgen, ik ga naar mijn moeder.’ Als een verzorgende haar wat vraagt, zegt ze ‘rotzak’. Ze wil immers niet tegengehouden worden, maar zorgen voor haar moeder. Hier wordt ze van binnenuit, vanuit haar denken toe gedwongen.
Aan het eind van de gang loopt ze terug en gaat weer zitten. Ik ga naast haar zitten Ze zit nog maar enkele seconden of ze staat weer op. Opnieuw vraag ik waar ze naartoe gaat. Ze geeft hetzelfde stereotype antwoord: ‘Ik moet voor mijn moeder zorgen, ik ga naar mijn moeder!’
Als ik tegen haar zeg dat ze zelf al oud is en vervolgens vraag of haar moeder leeft, antwoordt ze: ‘Jazeker!’
Op dit moment vraag ik niet verder. Ik voel me ook machteloos, omdat ik in haar situatie niets kan veranderen.

Moeite, verdriet
Ik denk aan de kras op die plaat. De naald van de grammofoon blijft steken. Elke keer hoor ik dezelfde muziek. Wat is dit bijzonder irritant.
Als ik die mevrouw zie lopen en ik hoor haar dan moet ik hier aan denken. Ook leiden mijn gedachten naar de woorden naar Psalm 90:10a: ‘Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig, of zo wij zeer sterk zijn tachtig jaar, en het uitnemendste van die is moeite en verdriet.’ In deze woorden hoor ik de echo van zondeval, de gebrokenheid van het leven.
Ik zie het aan die mevrouw en andere bewoners. Wat een onrust. Ze leeft in haar eigen wereld waar ze op dit moment niet uit te trekken is. De hersenen die zo kunstig geweven waren, functioneren niet goed meer. Het dementeringsproces tast de hersenen aan, en wel zo, om in het aangegeven beeld te blijven, dat de naald niet van de plaat gehaald kan worden. Elke keer gonst het in het hoofd van deze mevrouw: ‘Ik moet voor mijn moeder zorgen!’ Opstaan, lopen en weer zitten. Wat een lijden! Die woorden die zoveel onrust geven in het leven van deze mevrouw, kan ik er niet uithalen. De medische staf zou haar willen helpen, maar kan het niet. De verzorgenden op de afdeling doen hun best. De familie om moeder heen kan haar onrust niet dempen.
De woorden uit Psalm 90:10a, waar gesproken wordt over moeite en verdriet, ervaar ik bij deze mevrouw en sommige ander bewoners heel sterk. Door dit dementeringsproces moet de ene bewoner voor haar man zorgen. De andere bewoner wordt gedreven om voor haar kinderen te zorgen. Weer een ander moet zorgdragen dat alles op zijn schip op rolletjes loopt. Moeite en verdriet.

Belofte van God
In Psalm 10:14 staat: ‘Gij ziet het immers, want Gij aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat men het in Uw hand geve; op U verlaat zich de arme, Gij zijt geweest een helper van de wees.’ Vertrouwen op God en op Zijn Woord, wat kan het moeilijk zijn, omdat alles bij het oude blijft en er niets verandert. De kras op de plaat blijft. De handicap vanuit de hersenen verandert niet.
We mogen onze zorg in de hoogste hand leggen, de hand van de God van het verbond. Hij sterkt in moeite en verdriet. Hij weet van onze zorgen.
Psalm 90 begint met een belijdenis: ‘HEERE, Gij zijt ons geweest een toevlucht van geslacht tot geslacht’ en eindigt met een gebed: ‘En de liefelijkheid des HEEREN onzes God zij over ons.’ Ook als het ene geslacht komt en het andere geslacht gaat. We zien Gods liefelijkheid, Zijn genade in Zijn Zoon, de Heere Jezus. In Zijn leven was de moeite en het verdriet zo onmenselijk groot. Hij droeg immers de straf en de gevolgen van onze zonde. Van Hem staat geschreven dat Hij onze krankheden op Zich heeft genomen. Wie in Hem gelooft, heeft het eeuwige leven. Hij herstelt het leven in volle heerlijkheid. In de gebrokenheid van het leven geeft Hij hoop voor de  toekomst.

Houd hoog Uw kruis voor mijn verdonk’rend oog.
Licht in de schemer, leid mij naar omhoog!
De morgen daagt, de schaduw gaat voorbij:
In dood en leven, Heer, blijf mij nabij!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen