In zicht

Het jubileumboekje Hervormd Wekerom 50 jaar zelfstandig (te bestellen via sj.kranendonk@hetnet.nl) is opgebouwd rond gesprekken met zeven predikanten die de gemeente dienden. Ds. A. Beens werd met Kerst 1972 haar eerste predikant.

Heel wat gemeenten beriepen de kandidaat. ‘De kerkenraad van Wouterswoude kwam onaangekondigd binnen, tijdens het avondeten: “Hier hebben we de beroepsbrief.” Een kerkvoogd van een gemeente van het eiland Tholen zag geen bezwaar om de jonge kandidaat over te halen met toezeggingen van materiële aard: “Als u hier komt, zorgen we ervoor dat de diepvries altijd vol zit. We kunnen zorgen voor een auto voor u.”

Tussen de beroepen zat ook dat van Wekerom. Onbekend, hij had er nog nooit gepreekt. Het echtpaar ging op bezoek in de gemeente en de kandidaat preekte op beroep. De tekst was Psalm 87:2: ‘De Heere bemint de poorten Sions, boven alle woningen Jakobs.’

‘Natuurlijk gaat het in die tekst over heel wat grotere dingen dan om een klein dorpje op de Veluwe. Toch gebeurde er wat tijdens die dienst. Ik preekte en opeens kwam zo bij mij binnen hoe heerlijk dat beminnen van de Heere was.’ De Heere bond hem de gemeente van Wekerom op het hart en nog voor ze het dorp uit gereden waren, zei hij tegen zijn vrouw: ‘Ik geloof dat we hier moeten zijn.’

Ds. Beens werd in 1978 opgevolgd door kand. D.C. Floor, een boerenzoon uit Westbroek.

‘Er was nooit koffie tijdens de kerkenraadsvergaderingen’, weet ds. Floor. ‘Toen er een keer visitatoren op bezoek kwamen, vonden die dat maar vreemd.’ Er was geen moderamen in de kerkenraad: de vergaderingen werden voorbereid door de dominee en scriba Hekman. Belijdeniscatechisatie vond altijd plaats in de pastorie. Ook het feit dat de bid- en dankdagcollecte altijd alleen voor de kerkvoogdij was bestemd en niet voor de diaconie, is volgens Floor een van die Wekeromse merkwaardigheden. ‘De diaconie was lange tijd een ondergeschoven kindje.’ ‘Het werk was veel. Ik was toch altijd weer blij als het winterseizoen was afgelopen. Overigens verlangde ik later, in andere gemeenten, nog wel naar zoals het was in Wekerom: je richtte je toen echt op de kerntaken, prediking, catechese en pastoraat.

Later kwamen er allerlei andere taken bij zoals vergaderingen, nadenken over de organisatie van de gemeente en crisispastoraat. In de Wekeromse tijd had je die dingen gewoon niet. Er waren ook niet heel veel ouderen van boven de 70. Wel waren er veel jongeren.’

Ds. G. Meuleman diende de gemeente van Wekerom het langste, van 1988 tot 1998.

‘Ik heb Wekerom ervaren als een sympathieke gemeente in het midden van de Gereformeerde Bond. Zeg maar van links tot rechts. Sympathiek met alle nuanceringen die daarbij horen. In alle gemeenten is wel eens iets. Kort na de bevestiging was er een gemeentelid dat zei: Ik weet niet of ik wel hier blijf kerken, ik kan bijna niets verstaan vanwege het dialect dat u spreekt. Na enkele maanden sprak ik de betreffende persoon weer en die zei toen: Ik blijf toch maar hier, want ik ben inmiddels gewend aan uw uitspraak. Er waren in de elf jaar dat wij in Wekerom gestaan hebben, best wel gemeenteleden die er anders over dachten en jammer genoeg waren er enkelen die naar een andere gemeente vertrokken. Terwijl in de prediking toch Christus wel de centrale plaats innam.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen