ds. A. Tromp

Albertus Tromp werd op 25 mei 1934 geboren in Gramsbergen. Hij diende als predikant de hervormde gemeenten van Goudriaan-Ottoland, Nieuw-Stadskanaal, Zwijndrecht en Maarssen. Hij was ook een jaar werkzaam als legerpredikant. Na zijn emeritaat werkte hij nog in een paar gemeenten als bijstand in het pastoraat. Op 25 juli 2023 is hij overleden. In een droge opsomming kan zo een heel mensenleven worden weergegeven. Maar dat is niet meer dan een raam waarachter zich een intense levensgeschiedenis afspeelt, een geschiedenis van ontmoetingen, keuzen, gevoelens, verantwoordelijkheden, relaties; een geschiedenis van liefhebben en bemind worden. Een geschiedenis van vreugden en zorgen. Wie kan ooit dat leven weergeven?

Gods beloften

Wat weten we van zijn leven als kind in Gramsbergen? Van zijn schooljaren en zijn vrienden? Misschien een enkele anekdote. Wat we wel weten, is dat Bertus altijd een zelfstandige persoon is geweest. Hij maakte bewuste keuzen en stond daarvoor. Zo hebben hij en Tineke elkaar ontmoet – beiden zelfstandige personen die wisten dat samenleven samen leven is. Zo hebben zij hun zes kinderen mogen voorgaan.

Bertus was een enthousiast mens. Hij straalde iets uit, niet emotioneel of overweldigend, maar met de twinkeling in zijn ogen die zo sprekend was. Met dat enthousiasme heeft hij in de kerk gewerkt. Hij heeft dat met vreugde en overtuiging gedaan – als dienaar van het Woord. Het gaat erom wat we in Gods Naam mogen zeggen en niet wat wij zelf vinden. Dat geldt voor de predikant en dat geldt voor de mensen die aan hem zijn toevertrouwd. Bertus was een keer in een groep waarin over het geloof gesproken werd. Iedereen kreeg een beurt te vertellen hoe God in zijn of haar leven gesproken had. Toen Bertus aan de beurt was, nam hij de Bijbel om daaruit te lezen. Dat was niet de bedoeling. Hij moest vertellen hoe God persoonlijk tot hem gesproken had. Bertus hield voet bij stuk en las uit de Bijbel: God spreekt ons persoonlijk toe door de Schrift. Daarin alleen vind je vaste grond. Het is niet anders dan wat Tineke eens zei over de zekerheid van het geloof: ‘Beloofd is beloofd.’ We leven alleen bij Gods beloften die Hij heeft toegezegd.

Brood en wijn

In dit vertrouwen heeft Bertus zijn werk mogen doen. Deze beloften heeft hij over de mensen onder zijn gehoor mogen uitspreken, hun bedienen in de sacramenten en hun toezeggen in het pastoraat. In deze beloften mochten zij samen leven en in die beloften mocht hij sterven. Toen hij de laatste dagen zo zwak was dat hij nauwelijks meer kon spreken, hief hij zijn hand op met uitgestoken vinger en wees hij omhoog. Alleen op de Heere vertrouwen en anders niet. In die rust je samen voorbereiden op het afscheid – en de thuiskomst.

Het gaat om de Heere. Zijn genade is genoeg. Enkele weken voor zijn dood was ds. A. van der Meer bij hen. Bertus was bezig de wijnstok in de tuin te snoeien. ‘Zo is ons leven. Teruggesnoeid worden op Christus’, zei hij. Op de kist in het graf lag een wijnrank uit hun eigen tuin, samen met de korenaar die zomaar naast de wijnstok was opgekomen in de tuin en nu vruchten droeg. Brood en wijn, nog onrijp in de tuin. ‘Ik zal die wijn niet meer drinken,’ zei hij. Nu drinkt hij de wijn nieuw met Christus in het Koninkrijk van God – met Christus, op Wie ook zijn leven werd teruggesnoeid. En wiens beloften, nu Bertus er niet meer is, waar blijven voor Tineke, de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen.

Bertus is synodelid geweest en ook lid van het moderamen, het dagelijks bestuur van de kerk. Daar is het moeilijker om zich aan de eenvoud van de Schrift te houden dan in de gemeente. Dat werd het helemaal toen na de scheuring in 2004 een commissie de zaken moest afhandelen met de hersteld hervormden. Ds. Tromp was lid van die commissie. In het laatste gesprek dat ik met hem had, zei hij, haast te zwak om nog te kunnen spreken, het nogmaals: ‘Ik heb altijd met vreugde het ambtswerk in de gemeente mogen doen, maar die commissie ligt me nog altijd zwaar – de manier waarop mensen hun eigen macht uitoefenden en daarvoor de Heilige Geest claimden.’ Bertus voelde die verantwoordelijkheid het meest voor de representanten van zijn eigen kerk. Zou het de kerk niet tot inkeer moeten brengen dat juist haar houding een donkere vlek is in de terugblik op zijn dienst van een van haar getrouwe dienaren?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen