Israël, zaterdag 7 oktober

De gebeurtenissen van zaterdag 7 oktober in Israël zullen we niet snel vergeten. Als uit het niets brak in Israël een oorlog uit. Geen toenemende spanning, geen dreigende taal, geen alarmerende voortekenen. Dit was in elk opzicht een verrassingsaanval met verschrikkelijke gevolgen. De gebeurtenissen volgden elkaar zo snel op dat de media moeite hadden om dit nieuws van commentaar te voorzien. Wat zaterdagmorgen begon, is op maandagmorgen in de redactionele commentaren van verschillende kranten nog niet aan de orde. Komt dat misschien omdat men de ontwikkelingen eerst nog even wilde afwachten? Want alles wat met Israël te maken heeft, is ingewikkeld. Eerst maar eens kijken wat anderen zeggen om dan voorzichtig met een eigen mening te komen. Ook kranten die wel een hoofdredactioneel commentaar hebben, zijn over het algemeen erg behoedzaam. Enkele reacties.

Nederlands Dagblad

Uit het commentaar van het Nederlands Dagblad van 9 oktober citeer ik het volgende.

De aanval vanuit Gaza is gruwelijk en Israël heeft alle recht zich te verdedigen. Maar helaas leidt ook deze nieuwe oorlog in het Midden-Oosten tot simplificeren en polariseren. De (sociale) media staan er sinds zaterdag vol mee.

Teleurstellend is dat veel christenen er lustig aan meedoen. Een kerkgenootschap (PKN) dat zegt zich verbonden te voelen met Joden en met Palestijnse christenen, en logischerwijs oproept tot gebed voor allen die lijden, ook moslims, krijgt te horen ‘door de mand te vallen’, te kiezen voor ‘de vijanden van Israël’, ‘laf’ te zijn en zijn ‘moralistische waffel’ te houden.

Maar wat is er mis met een hartstochtelijk gebed voor een einde aan de verwoestende spiraal van geweld? En voor blijvende vrede voor Jeruzalem? Dat is niet laf of moralistisch, dat is Bijbels.

Geen grotere polarisatie dan die over het conflict in het Midden-Oosten, waarbij langs elkaar heen praten in een poging om het eigen gelijk te bewijzen tot kunst is verheven. #FreePalestine versus #IstandbyIsrael getuigt vooral van de wens om zich te wentelen in dat eigen gelijk, uitgerekend in een van de meest complexe conflicten ter wereld.

Als er één moment is om even niet je eigen gelijk te gaan zoeken over de rug van een ander, dan is het wel nu. Wie merkt toch heel boos te zijn, doet beter zijn ogen dicht en vouwt zijn handen. Leg je smartphone weg, klap je laptop dicht en sla de ander niet langer met je extreme ‘waarheden’ in het gezicht.

Reformatorisch Dagblad

Een fragment uit het commentaar van het Reformatorisch Dagblad van 9 oktober.

Dat Hamas een terreurorganisatie is, was bekend. Dat die terroristen tot de meest gruwelijke dingen in staat zijn, hoeft ook niemand te verrassen. Het islamitisch extremisme heeft zaterdag z’n ware gezicht laten zien en het is te hopen dat de wereld er heel erg van schrikt. Zeker mensen die menen dat organisaties als Hamas, de Islamitische Jihad en Hezbollah eigenlijk vrijheidsstrijders zijn die ook met Joden echt geen slechte bedoelingen hebben. Wie de beelden uit Israël ziet, kan beter weten. Het is bijna onmogelijk om niet overeenkomsten te zien met hoe de Nazi’s Joden behandelden tijdens de Holocaust. (...)

Beelden van burgers uit het zuiden van het land die op internet schreeuwen dat niemand hen helpt terwijl leden van Hamas op het punt staan hun veiligheidskelders open te breken, zijn vreselijk om te zien. De regering van Israël heeft, mocht de rust straks weerkeren, haar burgers heel veel uit te leggen. Voor nu is het zaak dat westerse landen als één man achter Israël gaan staan. De tijd van twijfelen en van het proberen beide kanten te vriend houden, is echt definitief voorbij. Israël verdient onvoorwaardelijke steun. Niet alleen van bondgenoot de Verenigde Staten, maar ook van de Europese Unie.

Trouw

Trouw kwam een dag later met een commentaar. Ook hiervan neem ik een paar alinea’s over.

Opnieuw sloeg de vlam in de pan in de Israëlische regio. Deze keer met huiveringwekkende aantallen doden, gewonden en vluchtelingen en grootschalige verwoestingen. Menigeen zal denken: wanneer komt er ooit een eind aan deze opeenstapeling van haat en wraak, aanslagen en repercussies die zo moedeloos stemt? Zijn er nog politici en partijen die in staat zijn deze vicieuze cirkel van geweld en tegen-geweld, deze bloedige wurggreep, te doorbreken om veiligheid en vrede te bereiken voor iedereen?

Laat er geen misverstand over bestaan: de aanslagen in Israël, in het bijzonder de brute moordpartijen op het muziekfestival in Re’im, tien kilometer van Gaza, waarbij 260 onschuldige, merendeels dansende, jongeren werden vermoord door kille moordenaars van Hamas, vallen op geen enkele wijze goed te praten. De terroristen namen bovendien jongeren mee als gijzelaars naar Gaza. Onder deze noemer vallen ook de raketaanvallen op Israëlische steden en het vermoorden en gevangennemen van mensen en kinderen die rondom Gaza wonen in dorpen.

Protestantse Kerk

De kerkelijke pers kan niet snel reageren maar ook op de diverse websites is op 9 oktober niet veel terug te vinden. De Protestantse Kerk kwam op zaterdag wel met een reactie (waarop het ND reageerde).

Als kerk weten we ons verbonden zowel met Joden als met Palestijnse christenen, die zuchten onder deze verschrikkelijke daden van geweld. We voelen mee met de pijn van Joden, Palestijnse christenen, moslims en andere inwoners van het land.

Als moderamen roepen we u op om morgen in de kerkdienst dit in gebed voor God uit te spreken. Om hartstochtelijk te bidden om een einde aan de alles verwoestende spiraal van geweld. Om tekenen van Gods Koninkrijk, hoe klein en kwetsbaar ook. Opdat Jeruzalem, pars pro toto, waarlijk een stad van vrede zal zijn voor alle burgers van Israël.

Laten we ook bidden voor onze partners in het Heilige Land. Om geloof en moed om blijvend het gesprek te zoeken, juist nu alles wat zij moeizaam opgebouwd hebben weggeslagen lijkt te worden.

Laten we juist nu in deze dramatische situatie de woorden van Jezus bidden: Uw Koninkrijk kome...

Bijna allemaal lauwe reacties. Trouw spant met de volgende merkwaardige woorden de kroon: ‘de aanslagen in Israël, in het bijzonder de brute moordpartijen op het muziekfestival in Re’im, tien kilometer van Gaza, waarbij 260 onschuldige, merendeels dansende, jongeren werden vermoord door kille moordenaars van Hamas, vallen op geen enkele wijze goed te praten.’ Het valt niet goed te praten... Dat krijgt Trouw nog net over de lippen. Ik denk dat het een afschuwelijk bloedbad was.

Het commentaar van onze Protestantse Kerk was niet veel beter. Bij elke gelegenheid, bij elke ramp, bij elke aanslag op christenen, waar dan ook, roept de kerk op tot gebed. Het lijkt in onze kerk gewoonte te worden om bij alles wat zich voordoet, te gaan bidden. Liefst in heel algemene bewoordingen, zodat je geen risico loopt dat je commentaar krijgt. Als je er zelf niet uit komt of zelf geen kleur wilt bekennen of verantwoordelijkheid wilt nemen, dan leg je de kwestie maar bij God neer, dan hoef je zelf geen standpunt in te nemen. Bovendien is God altijd neutraal en Hij staat altijd boven alle partijen.

Bidden is noodzakelijk, geen twijfel aan. Welke christen zou niet bidden voor al het onheil dat over Jood en Palestijn is gekomen? Je hoeft maar de radeloosheid in de ogen van de mensen te zien of je bidt tot de Almachtige. Maar vergeten we misschien dat ons bidden óók en vooral (!) kleur bekennen is? Want bidden-in-het-algemeen bestaat niet. Paulus schrijft dat zijn gebed voor Israël is en gericht is op hun behoud (Rom.10:1).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen