Geen abortus maar selectie

De ontwikkelingen gaan snel. Bij alle ethische kwesties kun je spreken van een doorontwikkeling. Zoals je producten verbetert, zo kun je ook ethische kwesties verbeteren. En ook bij ethische ‘verbeteringen’ geldt: de laatste versie is altijd beter dan de eerste. Er is altijd sprake van vooruitgang, nooit van achteruitgang. En wie wil geen vooruitgang? Inmiddels wordt ook vooruitgang geboekt op het gebied van abortus. Tijs van den Brink schreef daarover in een column in Visie (13-02-25).

Visie

Toen collega Anne-Mar Zwart zwanger op bezoek was bij haar verloskundige, hoorde ze een opmerkelijk verhaal: sommige vrouwen breken hun zwangerschap af omdat het geslacht van hun kind niet is wat ze gehoopt hadden. De betreffende vrouwen leden aan ‘geslachtsteleurstelling’.

Anne-Mar vertelt erover in de fascinerende podcast De Koningswens, gemaakt door twee andere EO-collega’s: Anne-Sophie van den Toren en Rianne van der Linden. Die gingen met de ervaring van Anne-Mar op onderzoek uit. Uit een enquête waar 52 verloskundigen op reageerden, bleek dat de ervaring van Anne-Mar niet op zichzelf staat. Maar liefst vijftien verloskundigen vertelden dat ze het meegemaakt hebben: vrouwen die hun zwangerschap beëindigden omdat ze teleurgesteld waren over het geslacht van het kind.

Rianne en Anne-Sophie deden geen kwantitatief onderzoek. Hoe vaak een zwangerschap wordt beëindigd vanwege het niet-gewenste geslacht van het kind weten we niet. Dát het gebeurt weten we wel.

Podcast De Koningswens doet vermoeden dat het aantal keren dat het gebeurt, groeit. Dat hangt samen met het feit dat op pretecho’s steeds eerder te zien is of een kind een jongen of een meisje is – soms al na twaalf weken zwangerschap. In De Koningswens is een verloskundige te horen die zich verzet tegen de (vroege) pretecho: ze wil niet dat die echo’s bijdragen aan geslachtsselectie.

Opmerkelijk genoeg bleef grote ophef uit na het verschijnen van de podcast. Selecteren op geslacht om niet-medische redenen is ooit verboden in Nederland (door D66-minister Els Borst!). Zowel bij de medische dertienwekenecho als bij de NIP-test mag het geslacht van het kind niet bekendgemaakt worden. De christelijke partijen en de BBB hebben vorige week dan ook terecht Kamervragen gesteld over het nieuws uit De Koningswens, maar een maatschappelijk debat bleef tot nu toe uit.

Dat laat zich vermoedelijk verklaren door de gevoeligheid van het abortusdebat in ons land. Als een vrouw in een noodsituatie verkeert, heeft zij volgens de abortuswet het recht de zwangerschap te beëindigen. Dus als een vrouw zegt: ‘Ik kan het echt niet aan om een jongetje te krijgen, dit is voor mij een noodsituatie’, dan is daar eigenlijk niets tegen te doen.

Het lijkt me van groot belang dat het debat hierover wel op gang komt. De techniek maakt steeds meer mogelijk. Uit De Koningswens blijkt ook dat er op dit moment twee vrouwen in Nederland zwanger zijn van een kindje met een door de ouders gewenste oogkleur – besteld in Amerika.

Grote ophef bleef uit, schrijft Van den Brink. Maar die ophef was er wel in de Volkskrant. Onderstaande column van Emma Curvers (15-02-25) liegt er niet om. Hieronder de hele column (onderstrepingen zijn van mij).

De Volkskrant

Negeren, was mijn eerste gedachte. De EO presenteerde vorige week de podcast De Koningswens, waaruit volgens de EO bleek dat we in Nederland te maken hebben met een zorgwekkende nieuwe praktijk: abortus om het geslacht van de vrucht. Twee EO-redacteuren hadden een enquête aan verloskundigen voorgelegd en 15 van de 52 respondenten zeiden dat ze hier eens of meermaals in hun carrière van hadden gehoord. Waarom ze het niet aan abortusartsen vroegen, die de ingreep daadwerkelijk uitvoeren? Die wilden niet meewerken: ‘een non-issue’, noemde abortusarts Monique Opheij het namens het Genootschap van Abortusartsen in diezelfde EO-podcast.

Tijs van den Brink klaagde donderdag in zijn column op EO.nl over het uitblijven van het door hem gewenste ‘abortusdebat’. Hij had er immers nog een schepje bovenop gedaan in zijn radioprogramma Dit is de dag. Van den Brink meende dat de praktijk van geslachtsselectie ‘vermoedelijk groeit’, omdat er bureaus bestaan die een vroege geslachtsecho aanbieden. In de studio zat iemand die het al bij 12 weken aanbood, want: ‘Vóór 13 weken en 5 dagen is een curettage mogelijk.’ De suggestie was dat bij een vroege echo, vóór 14 weken, stoute stellen nog snel zo’n makkelijke abortus boeken als het geslacht hun niet bevalt, en pretechobureaus dus massaal de maakbaarheidsidealen van wrede millennial-ouders helpen verwezenlijken.

Dit is je reinste onzin, en daarnaast een geniepige verdachtmaking van zwangeren en echobureaus. Ten eer-ste omdat deze 13-wekendeadline er niet is. De instrumentele methode die na de dertiende week wordt gebruikt, verschilt ook weer niet zo gek veel van de zuigcurettage, en voor beide kun je een roesje krijgen. Wie om wat voor reden ook een abortus wil, kan die gewoon krijgen tot 22 weken.

Daarnaast bestaat deze sluwe geslachtsecho-industrie niet. Ook ik heb wat los-vast onderzoek gedaan: van de eerste twintig echobureaus in mijn omgeving bieden er nul een geslachtsecho bij 12 weken aan, één bij 13 weken en de rest vanaf 14 weken of later. Er is geen probleem, en daarom is er ook geen ‘abortusdebat’ – een beetje op dezelfde manier dat we niet telkens wanneer iemand bij de EO een domme column schrijft of een dubbelhartige podcast maakt, ‘een persvrijheidsdebat’ openen.

Toch voel ik niet meer de luxe om dit soort opgeklopte lucht onweersproken te laten. Dat de drie christelijke partijen op dit nieuws zouden springen was te voorzien, maar ook de BBB liet zich voor hun mestkar vol Kamervragen spannen: zorgwekkend die pretecho’s en à propos, moet er geen onderzoek komen naar de redenen voor een abortus? Ah kijk, daar is de dubbele bodem.

Dit type vragen werd ook gesteld in de Europese landen waar de abortustoegang al verslechtert. Wie abortus wil beperken, valt nooit direct het abortusrecht aan: je gaat knabbelen aan de randjes. Je stelt de termijn waarin je een abortus kunt krijgen ter discussie, of probeert vast te leggen om welke redenen een vrouw een abortus mag krijgen. Kroatië, Polen, Hongarije, overal in Europa boeken internationale anti-abortusclubs zoals het Political Network for Values succes met deze uit Amerika gekopieerde tactieken. In Italië vragen gynaecologen inmiddels naar de reden voor je abortus, om je van gedachten te doen veranderen.

Voor een mentaliteitsverandering heb je niet genoeg aan een paar christenfundamentalisten; je hebt conservatievelingen en useful idiots nodig die je foponderzoek geloven en bereid zijn vrouwenrechten als wisselgeld te gebruiken.

Gelukkig, in Nederland reageren abortusartsen met gepaste tegenzin op dit soort non-kwesties. Maar we moeten hen bijstaan en alert zijn. De Dolle Mina’s zijn in januari niet voor niets weer bij elkaar gekomen: ‘Het is weer nodig omdat we merken dat dingen teruggedraaid worden’, zei Mina van het eerste uur Claudette van Trikt tegen NPO Radio 1. Dankzij vrouwen zoals zij hebben wij in Nederland om élke reden recht op abortus. We zijn niemand uitleg verschuldigd, zeker niet de EO en Tijs van den Brink.

Zo gaat men dus te werk in de abortusklinieken: er wordt zelfs niet naar de reden voor een abortus gevraagd. U vraagt, wij aborteren. Liever geen vragen stellen, want die zouden emoties kunnen oproepen. De ethiek van de abortusklinieken is dat ethiek is afgeschaft. Dit is geen abortus meer, dit is selectie. Niet op een perron, maar in een kliniek... En als nu de kleur van de baby niet bevalt, zal men dan ook selecteren? Worden er dan ook geen vragen gesteld?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen