Van oase tot oase

In gedachte zie ik de Heere Jezus samen met Zijn discipelen in de bovenzaal in Jeruzalem aan tafel zitten. Alles is in gereedheid gebracht voor de Pesachmaaltijd. Tijdens deze maaltijd stelt de Heere Jezus het heilig avondmaal in. Hij spreekt daarbij deze woorden uit: ‘Want Ik zeg u dat Ik daar zeker niet meer van zal eten, totdat het vervuld is in het Koninkrijk van God. Want Ik zeg u dat Ik niet drinken zal van de vrucht van de wijnstok, totdat het Koninkrijk van God gekomen is.’ (Luk.22:16,18) Het is opmerkelijk dat de Heere Jezus hiermee aangeeft dat Hij slechts twee keer deel zal nemen aan de viering van het heilig avondmaal: de eerste keer op aarde tijdens Zijn vernedering en de tweede keer in de hemel tijdens Zijn verhoging. In dat verband moet ik denken aan de woorden uit Openbaring 19:9: ‘En hij zei tegen mij: Schrijf: Zalig zijn zij die geroepen zijn tot het avondmaal van de bruiloft van het Lam.’ Tegelijk spoort de Heere Jezus Zijn discipelen aan om het heilig avondmaal te blijven vieren. Tot drie keer toe klinkt in het Nieuwe Testament de oproep: ‘doe dat tot Mijn gedachtenis.’ (Luk.22:19; 1 Kor.11:24,25) De viering van het heilig avondmaal staat van meet af aan in het teken van de toekomst. Totdat Hij komt (1 Kor.11:26).

Verleden, heden en toekomst

Tijdens de viering van het heilig avondmaal weten we ons verbonden met het verleden, het heden en de toekomst. De houten avondmaalstafel voert ons allereerst terug in de tijd naar het ruwhouten kruis op Golgotha. De tekenen van brood en wijn verwijzen naar het gebroken lichaam en vergoten bloed van Christus. In Zijn volbrachte werk ligt onze zaligheid vast verankerd.

We vieren vervolgens het heilig avondmaal in het heden van de genade. Zoals het volk Israël tijdens de woestijnreis dagelijks wordt begenadigd, zo worden onze hongerige en dorstige zielen vandaag door de Heere gevoed en verkwikt.

We richten ten slotte ons oog op de toekomst van Christus. We heffen ons hoofd omhoog en ons hart gaat naar boven. We zien met reikhalzend verlangen uit naar de wederkomst van Christus.

Spanningsvolle tussentijd

Terwijl de eeuwen voortwentelen, komen er binnen de avondmaalvierende gemeente allerlei vragen boven: Hoelang duurt de wederkomst van Christus nog? Komt er nog iets van Gods Koninkrijk terecht? Houden we het nog wel vol?

In dit verband wil ik op twee aspecten wijzen, die verbonden zijn aan het avondmaal vieren met het oog op de toekomst. We belijden allereerst op grond van de Bijbel dat de toekomst van de kerk niet onzeker is. De toekomst ligt verankerd in de doorboorde handen van Christus. Het fundament dat Christus op Golgotha heeft gelegd, opent de deur naar de hemelse heerlijkheid. De dag waarop het hemelse avondmaal zal worden gevierd, zal vast en zeker komen. Op Gods tijd. Geen dag te vroeg en geen minuut te laat.

We realiseren ons vervolgens dat het Koninkrijk van God nog niet is aangebroken. De vervulling van Gods beloften laat nog op zich wachten. We zijn door Gods genade wel uit het diensthuis van de zonde uitgeleid, maar we zijn nog op weg naar het hemelse Kanaän. Levend in deze spanningsvolle tussentijd worden we aangespoord om te volharden. De Heere Jezus spreekt in het laatste bijbelboek vier keer deze belofte uit: ‘En zie, Ik kom spoedig.’ (Openb.3:11; 22:7,12,20)

Woestijnleven

We leven in de tijd na de hemelvaart en voor de wederkomst van Christus. Deze periode is te typeren als ‘leven in een woestijn’. Een mooi voorbeeld van dat woestijnleven komen we tegen bij de profeet Elia. Op de berg Karmel bereikt hij zijn hoogtepunt (1 Kon.18), waarna hij in de Sinaïwoestijn op zijn dieptepunt belandt (1 Kon.19). De Heere is echter zowel op de Karmel als in de Sinaï bij hem. Op bergen en in dalen, ja overal is God. Terwijl Elia doodmoe onder een bremstruik ligt te slapen, vertroost de Heere hem met deze woorden: ‘Sta op, eet.’ (1 Kon.19:5) Nadat de Engel van de Heere Elia voor de tweede keer heeft aangespoord om op te staan en te eten, lezen we: ‘Toen stond hij op, at en dronk, en liep door de kracht van dat voedsel veertig dagen en veertig nachten, tot aan de berg van God, de Horeb.’ (1 Kon.19:8) Niet alleen Elia, maar ook Mozes en de Heere Jezus hebben veertig dagen en veertig nachten in de woestijn doorgebracht. We moeten er daarom niet vreemd van opkijken dat ons leven een woestijnleven is. Maar ook in ons leven richt de Heere voor ons Zijn tafel aan. Hij komt keer op keer in de tekenen van brood en wijn naar ons toe en Hij zegt tegen ons: Ik zal voor u zorgen, want Mijn genade is ook voor u meer dan genoeg. Niet alleen vandaag, maar ook morgen en overmorgen. Zo trekken we als pelgrims door de woestijn van oase tot oase, van tafel tot tafel, totdat we de grens van het beloofde land bereiken.

Bemoedigende woorden

In het boek Openbaring schuift de Heere Jezus het gordijn van de toekomst een stukje opzij. Johannes mag een blik in de hemel werpen. Hij heeft zijn pen opnieuw in de inkt gedoopt en hij mag nu deze bemoedigende woorden opschrijven: ‘Schrijf: Zalig zijn zij die geroepen zijn tot het avondmaal van de bruiloft van het Lam.’ (Openb.19:9a) Het is alsof Johannes tegen ons zegt: er komt een keer een dag waarop de Heere Jezus als de hemelse Bruidegom naar deze aarde terugkeert om Zijn aardse bruid op te halen. En op die dag zullen ze samen het grote bruiloftsfeest, het hemelse avondmaal vieren.

Ik weet niet welk beeld deze woorden oproepen. Misschien denken we wel aan een kilometerslange witte tafel, met daaromheen miljoenen gelovigen, omringd door miljoenen engelen. Een ontelbare schare uit alle geslachten, tongen, talen en natiën. Het is daarom goed om deze woorden van Johannes niet al te letterlijk te duiden, maar vooral geestelijk te verstaan. Tijdens de viering van het hemelse avondmaal gaat het ten diepste om de geestelijke verbondenheid tussen Christus en allen die Hem door een waar geloof hebben liefgekregen.

Verlangen

Ondertussen rijst de vraag: Zie ik mezelf daar al zitten? Verlangen we ernaar om samen met alle gezaligden deel te nemen aan de viering van dat hemelse avondmaal? We weten uit de Schrift dat de Heere Jezus er vurig naar verlangt om samen met Zijn discipelen aan één tafel te zitten (Luk.22:15). De Heilige Geest wil dat verlangen eveneens in ons hart opwekken. Dat verlangen spoort ons aan om vurig te bidden: Maranatha, kom, Heere Jezus Christus! Ja, kom haastig. (Openb.22:17)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen