Globaal bekeken

In Smyrna stonden we vorige week in de kerk, die herinnert aanbisschop Polycarpus, die daar als martelaar van Christus de dood vond. Hier volgt de 'martelaarsakte' (Martyrium Policarpii):

'De proconsul zond zijn heraut naar het midden van de renbaan en beval hem driemaal te roepen: Polycarpus heeft bekend dat hij christen is. Toen de heraut dat gedaan had, schreeuwde heel de menigte van heidenen en joden: hij is de leraar van Asia, de vader van de christenen, de omverwerper van onze goden, en hij heeft velen verleid om niet meer te offeren en onze goden niet meer te aanbidden. Zo schreeuwden zij en eisten van de stadhouder Filippus dat hij een leeuw op Polycarpus zou loslaten. Maar deze verklaarde dat dit hem niet was toegestaan. Daarop begon men als één man te tieren dat Polycarpus levend verbrand moest worden. Een visioen van hemzelf zou hiermee in vervulling gaan, want hij had tijdens het bidden zijn hoofdkussen zien branden en toen de profetische woorden gesproken: ik moet levend verbrand worden. Die eis werd sneller uitgevoerd dan hier kan worden naverteld. Ogenblikkelijk sleepte het volk hout en takken uit werkplaatsen aan, en het ijverigst hierbij waren de joden, zoals gewoonlijk.'

Het Oudnederlandse Groot Martelaarsboek vermeldt:

'De stadhouder Filippus vermaande hem dat hij, zijn ouderdom in aanmerking nemende, zou zweren bij de goden des keizers en Christus vervloeken. Met grote vrijmoedigheid antwoordde hij echter: "Zesentachtig jaren heb ik mijn Heer Jezus Christus gediend, en Hij heeft mij nooit enig kwaad gedaan, hoe zou ik dan de Koning kunnen vervloeken die Mij verlost heeft?"
Daarop werd de brandstapel aangestoken en de bisschop bad temidden van de vlammen zijn laatste gebed. De oude schrijver vermeldt: "Wij namen een welriekende geur waar als van wierook of een ander kostbaar reukwerk".'

Sipke van der Land geeft in zijn recent verschenen boek 'De bronnen van het geloof' (Kok/Voorhoeve, Kampen) in het hoofdstuk over Filadelfia een gedeelte door van een brief, die in het jaar 175 door een onbekende christen werd geschreven aan de voorname, ongelovige Diognetus:

'De christenen verschillen niet van andere mensen in woonplaats of taal of levensgewoonten. Maar… terwijl ze de gewoonten van het land volgen in kleding en voedsel en andere dagelijkse dingen, hebben ze toch een wonderlijke en algemeen gewaardeerde eigen levensstijl. Ze wonen in hun eigen land, maar als vreemdelingen. Ze trouwen als ieder ander en ze krijgen kinderen, maar ze leggen hun kinderen niet te vondeling (zoals toen met meisjes veel gedaan werd). Ze delen hun tafel met elkaar maar niet hun bed. Ze wonen op de aarde maar hun thuis is in de hemel. Ze gehoorzamen de vastgestelde wetten, maar in hun eigen leven overtreffen ze de wetten. Ze houden van alle mensen en worden door allen vervolgd. Ze sterven maar worden weer levend gemaakt. Ze zijn arm maar maken velen rijk. Ze komen alles tekort, maar ze hebben alles in overvloed. Ze worden gesmaad en ze zegenen. Door de joden worden ze bestreden als vreemdelingen.
Door de Grieken worden ze vervolgd. En toch kunnen zij die de christenen haten geen reden opgeven voor hun vijandschap.'

De Irenekerk (Haghia Eirene) in Instanbul waar in 381 door Theodosius I een Oecumenische Concilie werd belegd.

<foto>

De enige resterende zuil van de Artemistempel in Efeze.

<foto>

Zuil met slangefiguren (de aesculaap) in het Asklepion te Pergamum, een gezondheidscentrum uit de periode van keizer Hadrianus (117-138 v. Chr.)

<foto>

De Mariakerk in Efeze waar op het Oecumenische Concilie van 431 Maria als 'Moeder Gods' werd bestempeld.

<foto>

v. d. G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen