Eendracht... tweedracht

We leven weer toe naar het Pinksterfeest. Er zal weer gepreekt worden over het machtige gebeuren in Jeruzalem, toen de Heilige Geest onder indrukwekkende tekenen werd uitgestort. De discipelen waren eendrachtig bijeen en ieder van de hoorders hoorde in eigen taal de grote werken van God. Gezegd moet worden dat de christenheid van alle tijden vaak ver gebleven is beneden het niveau van Pinksteren, juist ook als het gaat over de eendracht. En dan, wij leven hier en nu. Daarover kon niet zo veel beters gezegd worden. De discipelen waren eendrachtig bijeen, wij als christenen in Nederland zijn vaak helemaal niet meer bijeen en als we bijeen zijn dan is het soms meer tweedrachtig dan eendrachtig.

Ik weet dat er ook in onze tijd, in onze kerk, in onze kring nog vele hoopgevende tekenen zijn. Ik maakte vorige week de Bondsdag mee van de Herv. Geref. Jeugd in de Doelen in Rotterdam. Enkele duizenden jongeren waren bijeen, eendrachtig bijeen rondom hetzelfde Woord. Je kan ook denken aan de zendingsdagen en de velerlei toogdagen, waarvan hetzelfde geldt: eendrachtig bijeen. Het is een goede zaak dat deze dingen er onder ons nog zijn. Anderzijds, hoeveel tweedracht is er juist ook niet in de gemeenten in plaats van eendracht. We worden er telkens mee geconfronteerd hoe gemeenten uiteen gescheurd worden door kerkelijke twisten. En in veel gevallen is de waarheid dan in het geheel niet in het geding. Het is in vele gevallen zo, zoals het ook een keer bij de discipelen was: tweedracht over wie de meeste zou zijn. Hoeveel twist is er niet in gemeenten om onbetekenende zaken, om persoonlijke prestiges, om gekrenkte eer, waaraan soms het wel en wee van een gemeente wordt opgehangen?

Diezelfde lijn kunnen we doortrekken als het gaat om de verhouding tussen kerkelijke groeperingen, die één behoren te zijn in hetzelfde belijden. Oók hier vaak een onheilige strijd om de meeste te zijn, in getalsterkte, in prestige, in waarheidsgetrouwheid, in offervaardigheid en wat niet al. En als eens iets samen gedaan wordt, dan is er soms het onheilige vuur. Dan wordt ietwat argwanend gekeken of de dominee van de 'anderen' het niet beter doet dan de eigen voorganger of dat de anderen beter vertegenwoordigd zijn. Inmiddels is het de vraag of de schare nog beroerd wordt zoals op de Pinksterdag. Toen werd de schare beroerd omdat ieder in eigen taal horen kon de grote werken van God. In die vele talen ging het om één sprake, om de sprake van de Heilige Geest. Wanneer we daartegenover stellen de situatie van nu dan moeten we helaas constateren dat in één taal vele spraken gegeven worden, waardoor de schare vaak niét meer wordt beroerd. Wat hebben we weer nodig de eenheid des Geestes te beleven en zo een eenparig getuigenis te geven naar buiten. Dan mag er best sprake zijn van verschillende accenten, als er maar is de eenheid in de religie van het belijden. Er kan door bepaalde dogmatische verschillen heen een nauwe geestelijke verbondenheid zijn. Omgekeerd komt het ook wel eens voor — dat moet gezegd — dat eenheid in dogmatisch opzicht toch nog geen eenheid in de religie is. Intussen mogen we niet vergeten dat er in het Nieuwe Testament ook gesproken wordt over tweedracht, en wel een tweedracht die voortkomt uit een verschillend reageren op de woorden, het optreden, het handelen of de hele persoon van Christus.

In het evangelie van Johannes komen we verschillende keren tegen dat er tweedracht ontstond over wat Jezus gezegd had. In de confrontatie met Christus gaat het om vóór of tegen. Dat is ook in onze tijd het geval. Dat is het geval in de verhouding tussen Kerk en Wereld. Dat geldt echter ook binnen de kerk. Er is ook in onze eigen kerk een strijd, waarin inderdaad de zaak van Christus in het geding is. Dan mogen we de tweedracht niet uit de weg gaan. Het is immers geen geringe zaak wanneer Zijn eer en glorie worden aangetast, wanneer niet voluit Zijn Naam beleden wordt, wanneer zijn werk wordt getrokken in het alledaagse, het menselijke vlak, tot in het platvloerse of revolutionaire toe of wanneer Zijn Persoon en werk niet meer worden uitgeroepen als enige grond voor het behoud van mensen. Zo kan er een 'tweedracht' zijn die met het belijden gegeven is. Het kan schrijnen dat binnen éénzelfde kerk of in de verhouding der kerken van zo'n tweedracht sprake is. Maar die is wel zeer wezenlijk. De kerken kunnen — dat leert de practijk helaas in onze tijd — ook eendrachtig bijeen komen terwijl over de kerninhoud van het belijden niet meer gesproken wordt. Zo'n eendracht zet echter geen zoden aan de dijk en zal ook falen wanneer het gaat om het getuigenis naar buiten.

Indien iemand de Heere Jezus Christus niet liefheeft die zij een vervloeking, zegt Paulus heel scherp (2 Cor. 16:22). Deze scherpte mag niet ontbreken in de gesprekken tussen de kerken en in het bezig zijn binnen dezelfde kerk. Er is een belijden dat noodzakelijkerwijs tweedracht oproept omdat de gezonde leer van Christus in het geding is. Maar anderzijds is er een verbondenheid met allen die de Heere Jezus Christus van harte liefhebben. Dat is vrucht van Pinksteren, als het goed is ook in onze tijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen