Boekbesprekingen

Na zijn biografie over Kinga Bán reikt Johan Bakker ons een boek aan over de grote verandering in de muziekbeleving binnen de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt; GKv)). Centraal staat het leven van Cees van Moolenbroek (1952-1992), die als kerklid met lichte muziek en popmuziek pionierde. Ik heb deze geschiedschrijving geboeid gelezen en ben tegelijk geraakt door de verdamping van heel veel gereformeerd leven binnen de GKv, in het leven van veel jonge mensen, van zoekers. Tragiek ervoer ik in deze uitgave. De vraag is overigens of dit gereformeerde leven in haar diepte en breedte er in de GKv was. Bakker is daar in vele formuleringen kritisch op. Wie het ontstaan van de GKv in 1944 begrijpen wil, moet volgens hem ‘door een juridische bril gortdroog geformuleerde teksten’ bestuderen. Hij spreekt over ‘rigide standpunten van de kerk betreffende euthanasie’, over een klimaat dat soms zo kil, rechtlijnig en meedogenloos was dat jongeren teleurgesteld afhaakten. In deze context probeert de zanggroep Flare ruimte te scheppen voor hedendaagse muziek en een eigentijds instrumentarium, eerst tijdens evangelisatiewerk op campings of schoolavonden, later ook in kerken. De sympathieke leider van de groep, Cees van Moolenbroek, gaat hierin voorop. Zijn levensverhaal loopt parallel met de groeiende acceptatie van popmuziek. Hij is een kwetsbare jongen die op jonge leeftijd zijn vader moet missen, een jongen die warmte en barmhartigheid uitstraalt, die in de muziek een uitlaatklep vindt voor zijn eenzaamheid en homoseksuele geaardheid. ‘Lichte muziek kreeg voorzichtig positieve waardering in kerkelijke kringen, over homoseksualiteit werd vooralsnog gezwegen.’ Uiteindelijk overlijdt Cees aan aids, nadat hij ‘rommelde met losse contacten, maar dat voor de buitenwereld verborgen hield’. In de tragiek hiervan raakt het dat ds. P.J. Trimp op diens begrafenis opmerkt dat hij ‘steeds diepgelovig had verlangd naar Gods genade’.

In het Nederlands Dagblad en elders voerde Van Moolenbroek het gesprek met muziekrecensent G.J. Nijhoff, die popmuziek categorisch afwees, maar die zelf rond de eeuwwisseling zo van denken veranderde dat hij schreef dat ‘de God van Israël, zoals die in het Oude Testament wordt beschreven, een verwerpelijke God is’. Op welke wijze gaat een gereformeerd-vrijgemaakt bouwwerk teloor? Johan Bakker verhaalt op de voorlaatste bladzijde in een toegift hoe een predikant in 2021 zijn preekbeurt voor komende zondag in Delfshaven, de kerk waaraan ooit prof. Klaas Schilder verbonden was, teruggaf, ‘omdat hij een andere afspraak in zijn agenda heeft staan: hij wil de marathon gaan lopen’. Eén keer citeert dit boek De Waarheidsvriend, namelijk als een halve eeuw geleden in ons blad verwoord wordt dat in religieuze popmuziek bij het aanprijzen van een reddende Jezus het belijden ontbreekt, evenals de kennis van ellende en schuld. Ja, het zijn de psalmen en de liederen uit de schat van de kerk der eeuwen die ons bewaren bij katholieke hoogte en diepte, in welke vorm ook geuit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen